Bitwa pod Gabułtowem

---

obelisk na miejscu walki w Gabułtowie (fot. Zdzisław Kuliś)

(źródło: "Gdzie kula śmiertelna zwaliła bohatera")

Gabułtów, 8-09-2016

W nocy z szóstego na siódmego września 1939 roku Wojsko Polskie stoczyło ciężką bitwę z hitlerowskim najeźdźcą pod Proszowicami. Niestety Wojsko Polskie - oddziały Armii "Kraków" (55. Dywizja Piechoty)poniosły klęskę. Zginęło ponad 100 żołnierzy.

Po nocnych walkach Dywizja maszerowała dalej w kierunku Kazimierzy Wielkiej, a poprzez nią za rzekę Nidzicę, do rejonu Gabułtowa, Zięblic, Sokoliny, w kierunku na Wiślicę. Dywizja maszerowała w trzech kolumnach. Południowa, którą stanowił 204. pp rez., wzmocniony I dywizjonem 65. pal. Rez. przez cały czas nękana przez czołgi wroga.

Uporczywe walki dywizjonu pozwoliły w rezultacie na przejście 204 pp rez. przez Kazimierzę Wielką. Dotarł on do Zięblic jako pierwszy. Razem z nim przybył tu również sztab 55. DP rez. Kolumnę północną stanowił 201. pp rez. Bez batalionu "Zawiercie" z drugim dywizjonem 65. pal rez. Osłaniał on Dywizję od północy. Pułk ten w miejscowości Słonowice odrzucił natarcie czołgów i odszedł na Kazimierzę Wielką, gdzie wziął udział w toczącej się tam od południa walce 203. pp rez. Wzmocniony baonem ON "Zawiercie" oraz dyonem artyleryjskim, wchodził w skład kolumny główniej prowadzonej przez pułkownika Gizę.

Został on zaatakowany w czasie przeprawy przez Nidzicę, przez czołgi i piechotę zmotoryzowaną, ale wroga udało się przepędzić. Odparł natarcie niemieckie pod Jakuszowicami i odszedł na Gabułtów. O zmierzchu w tej podpalonej przez niemieckie czołgi miejscowości stoczył jeszcze jedną pomyślną walkę.

201. pp rez. w Kazimierzy Wielkiej został zaatakowany na moście na Nidzicy. Niemcy byli już w Kazimierzy Małej, Wojciechowie i Jakuszowicach. Czołgi niemieckie ruszyły od strony Wojciechowa- kilka rozbito, reszta się wycofała wraz ze zmotoryzowaną piechotą. Straty pułku to 21 zabitych i 26 rannych, padło 5 koni. Drugą walkę pułk ten stoczył pod Jakuszowicami w osłonie maszerującego w tylnej straży opóźnionego batalionu "Sosnowiec".

Oba pułki mogły kontynuować marsz nad Nidę dopiero w późnych godzinach nocnych. Rejony wyznaczone im na siódmego września osiągnęły niemal o północy, wyczerpane wielokilometrowym marszem i walką. Za nimi posuwała się wielka niemiecka jednostka pancerno-motorowa.

W czasie jednej z tych walk na polach wsi Gabułtów, przy drodze do Zagórzyc, poległ Roman Strojny.

fotografia ślubna Romana Strojnego i rewers z dedykacją (źródło: "Gdzie kula śmiertelna zwaliła bohatera")

Karta powołania z dnia 6.VII 1939 roku nakazywała mu natychmiastowe stawiennictwo (ALARM)w 2 kompanii Sosnowieckiego Batalionu ON. Batalion ten zgodnie z podanymi wcześniej informacjami, wszedł potem w skład 201. pp rez. Natomiast przy informacjach o Strojnym podawany jest 203. pp rez. Nie ma możliwości jednoznacznego wyjaśnienia dlaczego tak właśnie jest. Przyczyną mogła być zarówno komasacja żołnierzy po poniesionych stratach, czy przemieszanie oddziałów, jak również indywidualne przesunięcie samego R. Strojnego.

Urodzony w Nowym Sączu, mieszkający przez wiele lat w Nadwornej, znalazł pracę w Sosnowcu. Tu poznał swą żonę, tu przez nieco ponad rok mieszkali (ostatnie niecałe 3 miesiące z urodzoną w maju 1939 roku córką). Stąd w sierpniu 1939 roku został zmobilizowany. Przydzielony wcześniej do Sosnowieckiego Batalionu Obrony Narodowej, walczył w Śląsko - zagłębiowskiej 55. DP rez. Poległ na polu chwały siódmego września 1939 roku mając zaledwie 28 lat.

kwatera wojskowa na cmentarzu parafialnym w Kazimierzy Małej, widok obecny (fot. Zdzisław Kuliś)

Oddajmy teraz głos księdzu Leonowi Królowi, proboszczowi parafii Kazimierza Mała, który w parafialnej Kronice - zapewne z perspektywy kilku dni czy tygodni - tak opisał tamte wydarzenia:Tymczasem 5 i 6 września już i wojska nasze wycofują się w kierunku Wiślicy. Artyleria gra coraz bardziej- samoloty bez przerwy po 10- 12 (bombowce) krążą nad Kazimierzą Małą i okolicą. Bomby na cofające się wojska spadają raz po raz. Ludzie tracą głowę. Nikt nie myśli ani o jedzeniu ani o inwentarzu. Miejscowa ludność dzieli się tem co ma z naszymi żołnierzami i pytają co robić. Nie ma odpowiedzi (...) Dnia 7 września o godzinie 11 ej przed południem ostatnie nasze oddziały zatrzymały się koło figury MB pod kościołem, by wytchnąć. Częstujemy ostatnim kęsem chleba, wtem strzały na łąkach za ogrodem. Patrzymy, a tu czołgi niemieckie prą w stronę cmentarza. Wojsko nasze w popłochu ucieka - zostawiając tabory we wsi - wywiązuje się krótka walka na polach gabułtowskich - pierwsze trupy naszych żołnierzy - nie wszyscy zdążyli uciec. Pozamykaliśmy się na plebanii wraz z ludźmi ze wsi i tymi uciekinierami, którzy pozostali. Cisza - do godziny 12 1/2 w południe. Naraz od Wojciechowa pierwsze patrole nieprzyjacielskie. Motocykle, samochody pancerne, tanki gonią nasze wojska. Po polach konie chodzą samopas Wojska Polskiego, rozbite wozy- pokaleczone i zabite konie widać niemal wszędzie. Ludzie w ogóle nie patrzą na nie - tylko rabują pozostawione tabory- ku uciesze Niemców. Jest teraz ich więcej. Wszystko pięknie ubrane, w wygodnych samochodach z butą tryumfatorów wjeżdża na ziemię Polską. Dzień był przepiękny- pogoda wymarzona, gorąco. Świat zdawał się uśmiechać wrogom- a Polska skończona? [nieczyt.], upokorzona - poczęła konać na oczach butnego nie ma. Do nas wojska niemieckie w całej pełni weszły 7 września 939 r. o godz. 5 po południu. Zdawało się, że wszystko przepadło. Przygnębienie widać było na twarzach niemal wszystkich... [zostały poprawione drobne błędy językowe "literówki"]

tablica z napisem na jednym z grobów (fot. Zdzisław Kuliś)

55. DP rez. walczyła do 20. IX, tocząc nieustanne walki z najeźdźcą, z których najcięższe pod Stopnicą, Osiekiem, Góreckiem Starym, Tomaszowem Lubelskim i Ulowem. Dywizja nie skapitulowała, nie złożyła broni, 20. września rozwiązała się w rejonie Rawy Ruskiej. Po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim liczyła ledwie około 300 ludzi. Walcząc od pierwszych godzin wrześniowej kampanii wyczerpała wszystkie ludzkie i materiałowe możliwości dalszego prowadzenia walki.

Źródło: Wiktoria Knapik- Czosnek; Gdzie kula śmiertelna zwaliła bohatera

Dla upamiętnienia tej walki napisałem wiersz pt. "I tylko hełm dziurawy", który prezentuję poniżej:

(fot. Zdzisław Kuliś)

Jesienne spotkanie seniorów

---

Agnieszka Styczeń wśród seniorów (fot. zbiory autora)

seniorzy słuchają wierszy (fot. zbiory autora)

w środku Emilia Molska z prawej psycholog udziela wywiadu radiu Kielce (fot. zbiory autora)

Kazimierza Wielka, 26-09-2016

W czwartek (22 września) o godzinie szesnastej w Klubie Seniora, który mieści się w Kazimierskim Ośrodku Kultury odbyło się spotkanie seniorów na styku dwóch pór roku: lata i jesieni. Kazimierscy seniorzy zorganizowali spotkanie w pierwszym dniu astronomicznej jesieni, gdyż jesień kalendarzowa rozpoczyna się dzień później.

Spotkanie prowadziła Agnieszka Styczeń, będąca pracownikiem Kazimierskiego Ośrodka Kultury. Z racji zajmowanego stanowiska ma ona pod opieką Klub Seniora, którego działalność odbija się szerokim echem w gminie Kazimierza Wielka i nie tylko. Natomiast prym wiedzie Emilia Molska długoletnia nauczycielka Liceum Ogólnokształcącego w Kazimierzy Wielkiej, obecnie emerytka.

Ktoś, kiedyś powiedział, że jesieni nie powinniśmy witać, bo witać powinniśmy tylko dobro i piękno, dobrych ludzi, dobre rzeczy itp. Natomiast jesień nie kojarzy nam się z dobrocią, tylko jako ta zła pora roku z zimnem, deszczem i pluchą. Więc takich niedobrych rzeczy nie powinniśmy witać. Ja mam całkiem odmienne zdanie i mówię, że jesień jest jedną z najpiękniejszych pór roku. Rzadko spotykamy takie piękne kolory naszego otoczenia, szczególnie drzew, jak jesienią. Jeżeli są drzewa różnorodne, takież same są ich kolory.

Napisałem wiersz pt. "Złota jesień", który prezentuję na końcu. W wierszu między innymi piszę: Drzewa pozłocą liść jak lakiernik, toż dawno minął już wrzesień, nadszedł już miesiąc październik i wymalował złotą polską jesień. To piękno jesieni najlepiej jest zapisać we własnym umyśle, ale tego nie da się przekazać innym, dlatego ja zapisałem na zdjęciach.

W 1989 roku posadziłem na jeszcze wtedy mojej posesji dęba pamięci. Jest to mój osobisty dąb pamięci, posadzony dla upamiętnienia zmian ustrojowych w naszym Kraju. Pragnę czytelnikom pokazać ten dąb w czterech odsłonach: wiosna, lato, jesień i zima, a państwo zdecydujecie kiedy jest najpiękniejszy.

dąb wiosną, latem, jesienią, zimą (fot. zbiory autora)

Dlaczego też jesień powinna kojarzyć nam się z dobrocią. Jesienią zbieramy plony, różnego rodzaju roślin, które rosły od wiosny, a które teraz wydały owoc. Począwszy od lasu i przeróżnych jego darów, poprzez pola uprawne na których właśnie jesienią są dojrzałe do zbioru rośliny, a także owoce w sadach. I za to mamy kochać jesień. Jest jeszcze jeden element jej dobroci - nie daje nam gwałtownych burz, które zrywają dachy, łamią drzewa, a wody zalewają posesje, plony, nie ma też jesienią suszy, która często zaważa na wielkości plonów i jesienią prawie nie występują pożary lasów. Dlatego tak jak pozostałe pory roku, tak i jesień powinniśmy kochać i witać jak wszystkie inne.

Kazimierscy seniorzy doceniają to dobro jesieni i witają ją z otwartymi ramionami poezją z nutką jesieni w tle, powiedzonka i przysłowia z motywem jesieni i przeboje śpiewane w porze jesiennej. Każdy z uczestników przeczytał piękny wiersz, a wspólnie śpiewaliśmy również piękne piosenki: Rudy rydz, Kasztany, Goniąc kormorany, czy też Jesienna zaduma. Była też prezentacja przepisów kulinarnych, a także wykład psychologa: Jak zapobiec jesiennym stresom związanym z krótszymi dniami, a w związku z tym mniejszym nasłonecznieniem.

wymiana wiadomości kulinarnych (fot. zbiory autora)

Był też oczywiście poczęstunek pysznych ciast ze śliwkami i jeżynami, owoce jesieni, słodkie babeczki i herbatka na rozgrzewkę, bo w wielkim pomieszczeniu, w którym było spotkanie, pod koniec powiało jesiennym chłodem.

Zdzisław Kuliś

Złota jesień

Kiedy skowronek zwiastuje nadejście wiosny
I bocian powróci do gniazda swego,
Niebawem nadejdzie ów czas radosny
Po trudach okresu zimowego.

Krzewy i drzewa rozwiną swe liście
W kolorach pięknej zieleni.
I przy zmiennej pogodzie, oczywiście,
Będą trwać na konarach aż do jesieni.

A gdy znienacka jesień nadejdzie
I wraz z nią jesienne chłody,
Słonko na niebo już później wzejdzie,
Swą barwę zmienią ogrody.

Drzewa pozłocą liść jak lakiernik,
Toż dawno minął już wrzesień.
Nadszedł już malarz październik
I wymalował złotą polską jesień.

Pola przybiorą barwę szarości,
Zostaną tylko jesienne zasiewy,
Które będą czekać w samotności
Na wiosenne ptaków śpiewy.

Pod niebem stadami całymi
Ciągną ptaki z północy na południe,
Szukając miejsca na ziemi
Tam, gdzie słonko świeci cudnie.

U nas zostaną wierne wróbelki.
Niech w zimę każdy o nich pamięta,
Robiąc sobie wysiłek niewielki,
Dokarmiaj te małe ptaszęta.

Zdzisław Kuliś; Donosy, wrzesień 2009 r.

Andrzejkowe spotkanie emerytów z kazimierskiego

Oddziału Związku Emerytów, Rencistów  i Inwalidów

w Kazimierzy Wielkiej.

Przewodniczący Wiesław Rębacz i zastępca Helena Zimnicka witają gości /fot. Z. Kuliś/

Do tradycji należy zaliczyć andrzejkowe spotkania emerytów z terenu działania kazimierskiego Oddziału Związku. Tym razem spotkanie takie odbyło się 24 listopada w Zajeździe Słonecznym w Donosach. Wzięło w nim udział 58 emerytów w różnym wieku i zorganizowane zostało jak zwykle przez Zarząd Związku. Atrakcji nie brakowało, toteż obecnym na spotkaniu nie mogło się nudzić. O godzinie szesnastej przewodniczący Wiesław Rębacz oraz jego zastępca pani Helena Zimnicka serdecznie powitali gości, życząc im wesołej zabawy. I zaczęło się. Zagrała orkiestra, a uczestnicy ruszyli w tany. Sprawdzonym muzykiem był jak zwykle Piotr Dratwa, którego muzyka i śpiew bardzo odpowiada naszym emerytom. Trzeba przyznać, że repertuar kolega Piotr ma bardzo duży i urozmaicony.

Przy stole /fot. Z. Kuliś/

Potem przerwa na konsumpcję, w tym drugie danie obiadowe, ciasteczka na deser i pączki oraz napoje, nie pomijając kawy i herbaty. I tak na zmianę, a czas płynął nieubłaganie, chociaż wszyscy chcieliby, aby ta chwila trwała jak najdłużej. Orkiestra grała, a tańczący wymyślali coraz to nowe zabawy. Jedną z nich był „Zielony walc”. Zapewne nie wszyscy wiedzą na czym ta zabawa polega, to pokrótce spróbuję ją opowiedzieć. Na pewno wszyscy znają takie coś jak „Chusteczka haftowana”, gdzie tańczący robią kółeczko, a w środku chodzi osoba z haftowaną chusteczką w ręce, wymachując nią w rytm grającego się walca, upatrując w kółeczku osobę, której tę chusteczkę podaruje. Po wybraniu, rzuca chusteczkę pod jej nogi, oboje klękają, całują się, osoba wybrana bierze chusteczkę do ręki i tym razem ona wybiera osobę spośród będących w kółeczku i tak na około dokąd się nie znudzi. Natomiast „Zielony walc” polega na tym, że osoba będąca w środku wybiera sobie partnera do tańca, a gdy wybierze, tańczą oboje parę minut i znów następny i tak dalej i tak dalej.

Tańczące pary /fot. Z. Kuliś/

 

Renia Kuliś jako wróżka /fot. Z. Kuliś/

I kiedy zabawa rozkręciła się na dobre, niespodziewanie przyjechała „wróżka czarodziejka” Wszystkich zamurowało, nie wiedzą co mają robić, a orkiestra przestała grać. Wtedy ktoś krzyknął: wróżka przyjechała. To może „Wróżkę czarodziejkę” trzeba zagrać (jest taki kawałek). I po chwili orkiestra gra, a wszyscy tańczą i śpiewają znaną melodię. A potem, gdy wszyscy ochłonęli, wróżka zaczęła wróżyć.

"

Wahadełko wskazało, że ta para ma szansę /fot. Z. Kuliś/

Rozłożyła stolik przykryty białym obrusem, na nim szklaną kulę, dwie lampy, jakieś jeszcze inne narządzie i wahadełko. Wróżyła parom, które mają się ku sobie, czy z tego związku coś wyniknie i było to różnie, w zależności co pokazało wahadełko. Mnie też wróżyła, tylko całkiem w innym temacie. Otóż wywróżyła mi, że napiszę jeszcze dużo wierszy i jedną książkę i zostaną one wydane drukiem. Przyznam się, że jestem usatysfakcjonowany.

W przerwie kiedy muzyka nie grała, emeryci śpiewali piękne piosenki, nawet solo i opowiadali kawały. Muszę jednoznacznie stwierdzić, że nasi emeryci są bardzo zdolni i to w różnych dziedzinach, a szczególnie panie i nijak nie pasuje do nich powiedzenie „słaba płeć”. Zapewne czytelnicy sobie przypominają jak panie zwyciężyły w Słonowicach w przeciąganiu liny. A że mężczyznom było wstyd, to zwalili winę na szpilki i mówili: dobrze, że były w szpilkach i zaparły się wbijając buty w trawę.

Zdzisław Kuliś z wróżką /fot. Z. Kuliś/

W rolę wróżki wcieliła się Renia Kuliś, a wszystkie rekwizyty przygotowała Krystyna Kwiecień. Już teraz trwają przygotowania do spotkania noworocznego, które ma być w pierwszej połowie stycznia 2017 roku. Na tym spotkaniu ma też być wiele niespodzianek, a ja podsłuchałem rozmowę i uchylę rąbka tajemnicy, że będzie tańczony piękny Polski taniec figurowy POLONEZ.

 

Zdzisław Kuliś

 

NOWOROCZNE SPOTKANIE EMERYTÓW

 

Do corocznych spotkań Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów w powiecie kazimierskim należą między innymi spotkania noworoczne, które odbywają się na przełomie miesiąca grudnia i stycznia każdego roku. W tym roku władze kazimierskiego Oddziału Związku zorganizowały takie spotkanie w dniu 14 stycznia. Około 75 emerytów i rencistów w różnym wieku zebrało się w Zajeździe Słonecznym w Donosach, aby na początku Nowego Roku móc wspólnie spędzić parę godzin w gronie znajomych, wymienić ze sobą kilka ciepłych słów, czego brakuje szczególnie osobom samotnym. Swą obecnością zaszczyciły miejscowe władze ze starostą kazimierskim Janem Nowakiem, burmistrzem Adamem Bodziochem oraz dyrektorem Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie Bożeną Pytel.

Otwarcie spotkania, przemawia starosta Jan Nowak, pierwszy z lewej

Gospodarzem spotkania był przewodniczący Kazimierskiego Oddziału Związku Emerytów Rencistów i Inwalidów - Wiesław Rębacz. Witając zebranych życzył zdrowia i długiego życia. Tego też życzyły zaproszone władze i godnego miejsca na ziemi wśród osób młodych.

Nie obyło się bez lampki szampana, odśpiewania sto lat i wzniesienia toastu za zdrowie emerytów, którzy się na tym spotkaniu zebrali i za wszystkich ludzi w starszym wieku, a przy tym składano sobie wzajemnie noworoczne życzenia i spotkania się w pełnym gronie w roku następnym. Jako, że pora była jeszcze obiadowa podano pyszny obiad oraz różnego rodzaju przystawki przygotowane przez właścicieli Zajazdu Słonecznego w Donosach, Renatę i Mirosława Gajdów.

Toast za zdrowie emerytów

Zespół muzyczny Piotra Dratwy z Kazimierzy Małej grał i śpiewał znane i lubiane melodie, a zebrani śpiewali z wielkim zaangażowaniem piosenki biesiadne z lat 60-tych i inne, zapominając o złym samopoczuciu, wszelkich chorobach i bólu. Nowością w Kazimierskim Związku Emerytów jest powstanie z tychże emerytów grupy artystycznej, w której prym wiedzie Krystyna Kwiecień. Otóż po części oficjalnej ta grupa artystyczna zatańczyła poloneza Ogińskiego „Pożegnanie Ojczyzny” w wykonaniu ośmiu par spośród emerytów, którzy do tego tańca przygotowywali się dużo wcześniej. Tańczących, w pierwszej parze, poprowadzili wspomniana wyżej Krystyna Kwiecień i Stefan Jedynak. Akompaniował znany emerytom i z nimi zżyty Piotr Dratwa, który od kilku już lat umila im tego typu spotkania, grając i śpiewając piękne utwory. Przed tańcem partnerki przekazały partnerom czarne muszki, natomiast partnerzy wręczyli partnerkom czerwone róże. Taniec wypadł na szóstkę, a jak na amatorów, to nawet na szóstkę z plusem.

W rytmie poloneza

Starosta , Dyrektor P.C.P.R. i Wiesław Rębacz bacznie obserwują występ

Grupa artystyczna kazimierskich emerytów

A potem zaczęła się zabawa taneczna i niebawem pierwsi tancerze ruszyli do tańca. Do tradycji na spotkaniach emerytów,  i tak też było podczas tegorocznego spotkania, należy wybór pary królewskiej, którą zostali Zenia Menkuła i Aleksander Kulpa, którym koronę przekazali ubiegłoroczni zwycięzcy Zuzanna i Zdzisław Kusakowie. Zwycięzcy otrzymali wielkie brawa na stojąco. Tegoroczna para królewska z Krystyną Kwiecień Jeszce jedną godną zaznaczenia uroczystością podczas sobotniego spotkania były urodziny jednej z emerytek. Jubilatka należy do Związku od dawna i przychodzi niemal na każde spotkanie, każdą uroczystość organizowaną przez kazimierski Związek, ale pozwolicie drodzy czytelnicy, że jej nazwisko i które to były urodziny przemilczymy. Życzenia urodzinowe jubilatce oraz dużo zdrowia jej partnerowi składa Zdzisław Kuliś Przy tak wesołej zabawie, ciastkach, kawie i herbatce biesiadowano do późnych godzin wieczornych zapominając o dolegliwościach dnia codziennego. Wielkie dzięki dla kazimierskiego zarządu Z.E.R. i I za dobre przygotowanie spotkania, a właścicielom Zajazdu za smaczne posiłki, a grupie artystycznej aby tak trzymać. Jak się dowiedziałem nieoficjalnie w krótkim czasie ma powstać chór emerytów i rencistów, bo chociaż nasze panie i panowie pięknie śpiewają, ale tu chodzi o chór stały, który mógłby wystąpić nie tylko na uroczystościach wewnętrznych Związku, ale np. na dożynkach, czy innych uroczystościach chociażby nawet w Domu Kultury. Już teraz słyszę głos zapowiadającego: a teraz wystąpi chór żeńsko – męski Związku Emerytów i Rencistów w Kazimierzy Wielkiej. Życzmy im powodzenia.

Zapraszamy na spotkanie z okazji Dnia Kobiet, termin będzie podany w drugiej połowie lutego.

Z wyrazami szacunku

i dużo zdrowia

Zdzisław Kuliś

PODWÓJNY JUBILEUSZ URODZINOWY

W ZAJEŹDZIE

SŁONECZNYM W DONOSACH

 

Uroczystość podwójnych urodzin obchodziły w niedzielę 12 marca 2017 roku rodziny Adamskich, Gajdów, Kucharków i Wojtasików, którzy to w ten ciepły marcowy dzień zebrali się licznie aby uczcić jubileusz urodzin Eweliny Adamskiej i Renaty Gajda. Albowiem obie Panie obchodzą urodziny w jednym dniu 12 marca, aczkolwiek bliźniętami nie są, bo jednak lata ich urodzin są różne. Nie zabrakło na tej uroczystości seniora rodu Zdzisława Kulisia, który jak dotąd bierze czynny udział we wszystkich uroczystościach rodzinnych i nie tylko. Na początek chórek rodzinny wraz ze Zdzisławem zaśpiewał popularne tango urodzinowe dla obu Pań, a potem toast i tradycyjne sto lat. Po pysznym obiedzie biesiadowano do godzin wieczornych, a rozmowom nie było końca.

Poniżej zamieszczamy galerię zdjęć z tej rodzinnej uroczystości:

Ryszard Wątek odszedł od nas na zawsze

---

(fot. Zdzisław Kuliś)

Kościelec, 12-11-2016

Po długiej chorobie w dniu siódmego listopada zmarł Ryszard Wątek długoletni pracownik Urzędu Miasta i Gminy w Kazimierzy Wielkiej. Wcześniej przez długie lata był sekretarzem gminy w Wielgusie do chwili zlikwidowania jej w 1976 roku i włączenia do Miasta i Gminy Kazimierza Wielka. Tam do roku 1989 był kierownikiem Wydziału Finansowego, a po roku 1989 do chwili odejścia na emeryturę był skarbnikiem.

Ryszard przez ostatnie lata zamieszkiwał w Łękawie, gdzie jego żona do chwili zlikwidowania szkoły i odejścia na emeryturę była nauczycielką.

Pogrzeb odbył w czwartek, 10 listopada w kościele Parafialnym w Kościelcu. Przybyło na niego wiele ludzi: rodzina, znajomi, mieszkańcy wioski w której zamieszkiwał oraz pracownicy Urzędu Miasta i Gminy w Kazimierzy Wielkiej ci, którzy odeszli na emeryturę i obecnie pracujący z burmistrzem Adamem Bodziochem na czele.

(fot. Zdzisław Kuliś)

Były poczty sztandarowe Urzędu Miasta i Gminy i OSP Łękawa. Słowa pożegnania wygłosił w swej homilii ksiądz Majka rezydent w parafii Kościelec, burmistrz Kazimierzy Wielkiej Adam Bodzioch, a także Zdzisław Kuliś w wierszu napisanym specjalnie na tą uroczystość pt. Do zobaczenia Ryszardzie, który odczytał Andrzej Bienias emerytowany dyrektor Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kazimierzy Wielkiej.

Po odprawieniu modlitwy na cmentarzu odegrano na trąbce Ciszę, pożegnalną melodię, a kiedy zwłoki składano w grobie zawyły syreny strażackie.

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!

(fot. Zdzisław Kuliś)